Ίσως μιλάμε για την καλύτερη ταινία X-Men από τη Fox! Μαζί με το X2 παίζουν μέσα στο μυαλό μου στις πρώτες δύο θέσεις. Με τη μια ή την άλλη να είναι πρώτη ανάλογα την ημέρα και τα κέφια μου! Η επιστροφή του σκηνοθέτη Bryan Singer στην καρέκλα μόνο καλό έκανε στη σειρά. Future Vegeta: για τώρα γιατί η επόμενη προσπάθεια του δεν τα πήγε και τόσο καλά. Το ευχάριστο για όλους τους fans, από όλες τις χρονικές στιγμές του franchise, είναι ότι η ταινία μας προσπαθεί να κάνει κάτι πολύ δύσκολο, κατά την γνώμη μου. Aυτό είναι να ενώσει τους “δύο κόσμους” που έχουμε μέχρι τώρα, τη βασική τριλογία και το First Class.
Το έκανε πολύ καλά. Σίγουρα αν θέλετε να δείτε την ταινία να βάλετε την έκδοση που σχολιάζω σε αυτό το κείμενο. Πέραν του ότι βάζει την αγαπημένη μου Rogue πιο ουσιαστικά στην ταινία, το σενάριο έτσι όπως είναι στημένο βγάζει πολύ παραπάνω νόημα εδώ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με άσχημη πρώτη “κοπή” της ταινίας. Κάθε άλλο, απλά εδώ έχει 17 λεπτά παραπάνω υλικού που κάνουν ακόμα καλύτερο κάτι που είναι ήδη καλό.
Γενικώς, Γενικά:
Η ταινία μπαίνει με μια δυνατή σκηνή δράσης. Μας δείχνει κάποιους από την ομάδα της αρχικής τριλογίας μαζί με κάποιους καινούργιους χαρακτήρες να μάχονται εναντίον των Sentinels. Εκεί μαζί με την αφήγηση του Professor X, έχουμε τη βάση για το μέλλον της ταινίας. Ένα μέλλον που είναι πολύ σκοτεινό για τους μεταλλαγμένους αλλά και όχι μόνο. Τα χρώματα που έχουμε στην οθόνη είναι σκούρα και έντονα μωβ. Δίνοντας ένα “vibe Terminator” στις σκηνές αυτές.
Αυτό το πράγμα με έκανε (μαζί με τους παλιούς αγαπημένους χαρακτήρες) να νιώσω πολύ οικεία σαν θεατής αλλά με ένα αίσθημα ότι όλα είναι πολύ-πολύ δύσκολα και “μαύρα” σε αυτό το μέλλον της ανθρωπότητας. Κάτι που πιστεύω ότι πετυχαίνει 100% τον στόχο του δημιουργού. Τέλος μετά τους τίτλους αρχής έχουμε πάλι την πόρτα του Cerebro να κλείνει και να μας βάζει στην ταινία. Αυτό μου άρεσε πολύ σαν κάτι που είχαν κοινό οι πρώτες τρεις ταινίες και δείχνει την επιστροφή του ίδιου σκηνοθέτη.
Μέσα σε αυτό το “μαύρο” και δύσκολο κόσμο οι χαρακτήρες των X-Men, που ξέρουμε από την πρώτη τριλογία, προσπαθούν να επιβιώσουν. Η Kitty Pryde (χωρίς να μας εξηγεί η ταινία βέβαια) έχει αναπτύξει μια καινούργια δύναμη που μπορεί να στείλει το υποσυνείδητο κάποιου πίσω στο χρόνο στο παλιό του σώμα. Με κάποιες μικρές (φυσικές και νοητικές) επιπτώσεις στο μυαλό αυτού όμως. Κάτι που μέχρι τώρα τους έσωζε από τις επιθέσεις των Sentinels. Το σχέδιο είναι απλό λοιπόν, θα βρούμε κάποιον που θα αντέξει το μυαλό του (φυσικά όχι μόνο νοητικά) να πάει πίσω στην κρίσιμη στιγμή να αλλάξει αυτό που πρέπει να αλλάξει για να μη γίνουν ποτέ τα Sentinels και να έχουμε αυτό το μέλλον. Και εδώ μπαίνει ένα κακό στη ταινία, έχουμε πάλι το θέμα “τους πληρώσαμε πιο πολύ, αυτούς θα δείτε πιο πολύ”!
Πάλι η Mystique και ο Wolverine…
Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό είναι ο Wolverine. Η κομβική στιγμή στην ιστορία για τα Sentinels είναι όταν η Mystique σκοτώνει τον Bolivar Trask. Τον επικεφαλή στο πρόγραμμα. Καλύτερα θα έλεγα όταν την πιάσουν αφού κάνει αυτή την πράξη, πάρουν το DNA της και φτιάξουν Sentinels που μπορούν να πάνε ενάντιας κάθε μεταλλαγμένου χωρίς κανένα πρόβλημα μιας και θα αλλάζουν (όπως η Mystique) ανάλογα με την περίπτωση.
Έτσι έχουμε στο προσκήνιο τον Logan, ο οποίος είναι αυτός που συνδέει τα δύο χρονικά σημεία, και κατ’ επέκταση τα δύο σύμπαντα των X-Men, και την Raven που την κυνηγάνε όλοι για να μην σκοτώσει τον Trask. Πάρε Hugh Jackman και Jennifer Lawrence στα μούτρα όλη την ώρα λοιπόν! Τουλάχιστον μπορείς να πεις ότι είναι πολύ καλοί ηθοποιοί και οι δύο. Γίνεται κάτι παραπάνω από υποφερτό το ότι τους έχουμε παραπάνω χρόνο στις οθόνες μας από όλους τους άλλους ηθοποιούς.
1973:
Και πάμε πίσω στο χρόνο… Το ταξίδι στο ‘73 εδώ έχει λόγο που είναι στο ‘73. Η πλοκή μας δίνει πολύ καλή δικαιολογία γιατί είμαστε εδώ και όχι στο ‘83 ή το ΄93. Ακούς Wonder Woman 1984; Μπορείς να κάνεις πράγματα με το χρονικό setting σου, όχι απλά να το έχεις για να το έχεις… Από το cast χαρακτήρων του First Class λείπουν κάποιοι. Κάποιοι άλλοι κάνουν ένα μικρό cameo απλά και μόνο για να μας πουν τι γίνεται με την πάρτη τους. Το καλό είναι ότι και οι μεν και οι δεν έχουν δικαιολογία γιατί είναι ή δεν είναι στην ταινία μας. Αυτό είναι κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ καθώς δε χαλάει τη συνέχεια των ταινιών. Παρόλο που θα μπορούσε απλά να εξαφανίσει χαρακτήρες και να μην πει τίποτα, όπως έκανε το The Last Stand πχ.
Το βασικό cast του παρελθόντος, πέραν του Wolvie, είναι ο Xavier, ο Beast, ο Magneto και φυσικά η Mystique. Έχουμε την γνωριμία μας με τον Quicksilver, η οποία νομίζω ότι είναι καταπληκτική! Η σκηνή που βλέπουμε τις δυνάμεις του Peter είναι, ίσως, η καλύτερη μεταφορά κάποιου που έχει υπερφυσική ταχύτητα στην οθόνη του κινηματογράφου. Χειρίζονται καλά και τη σχέση Charles με Eric (που πάντα έχουν χρόνο να παίξουν μια παρτίδα σκάκι) μετά τα γεγονότα του First Class. Με το να τους βάλουν να συνεργάζονται για το καλό του είδους τους, και ίσως όλης της ανθρωπότητας. Πάντα από πίσω όμως ο καθένας να έχει την κρυφή του ατζέντα για το πως θέλει να κάνει το “καλό” που έχει στο μυαλό του.
Όλοι Οι X-Men έχουν λόγο που είναι εδώ:
Γενικά όλοι οι χαρακτήρες που έχουμε είναι πολύ καλά δοσμένοι, τουλάχιστον αυτοί που έχουν άμεση σχέση με τη βασική πλοκή. Όλοι έχουν “δικαιολογία” γιατί είναι έτσι όπως είναι και κάνουν αυτά που κάνουν. Το καλό είναι ότι δεν χρειάζεται να έχεις δει τις προηγούμενες ταινίες για να το καταλάβεις αυτό. Σίγουρα βοηθάει να ξέρεις κάποια πράγμα τα γι’ αυτούς από πριν βέβαια. Εδώ είναι που “πετυχαίνει διάνα” η ταινία. Είναι πολύ καλή σαν δημιουργία από μόνη της αλλά κάνει και το δύσκολο (σχεδόν ακατόρθωτο) να συνδέσει πολύ καλά μια τριλογία (που μαζί με τα Wolverine είναι πέντε ταινίες) με μία άλλη χωρίς να αφήνει κενά στο “τι και πως”.
Σε αυτή τη στήλη έχουμε δει ταινίες, σκηνοθέτες και στούντιο να μην μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο ακόμα και σε συνέχειες που ήρθαν ένα χρόνο μετά και υποτίθεται ότι είχαν να ακολουθήσουν τον “απλό δρόμο” του τι έγινε μετά σεναρικά στους χαρακτήρες, οπότε αν σκεφτούμε ότι εδώ έχουμε κάτι που το κάνει αυτό καλά όχι μόνο στο “τι έγινε μετά” αλλά και στο “τι έγινε πριν”, μαζί με το τέλος που (spoiler alert) κάνει αυτό το soft-reboot για να μπορεί η Fox να κάνει ότι θέλει πλέον με την ομάδα (end of spoilers), μπορούμε να καταλάβουμε ότι η δημιουργία αυτή, όσο δύσκολη και αν ήταν, είχε από πίσω άτομα που ήθελαν να κάνουν κάτι ωραίο που να βγάζει νόημα και με τη πολύ δουλειά και (ίσως) αγάπη που είχαν για το project το κατάφεραν αυτό στο έπακρο.
x-Men vs. Time, X-Men Vs. Trask:
Για ακόμα μια φορά δε θα μιλήσω για τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Για ακόμα μια φορά, έχουμε να κάνουμε με τους X-Men και οι X-Men είναι ομάδα. Ακόμα ένα καλό που κάνει η ταινία είναι να μας το περάσει αυτό. Όσο και αν έχουμε Jackman και Lawrence περισσότερο χρόνο στην οθόνη η γενική ιδέα που παίρνουμε είναι ότι όλοι μαζί κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν για να αποτρέψουν το άσχημο μέλλον. Και αυτό είναι τόσο ωραίο. Είναι τόσο “X-Men”! Ο ένας συμπληρώνει, διορθώνει και βοηθάει τον άλλον.
Εδώ έχουμε ένα ακόμα κακό. Για να έχει κάποια εξέλιξη ο χαρακτήρας του Xavier οι δημιουργοί πήραν τον εύκολο δρόμο και “χάλασαν” τον Charles που ξέραμε από το τέλος του First Class. Έτσι έχει μία εξέλιξη σαν χαρακτήρας που όμως έχουμε δει ήδη από την προηγούμενη ταινία. Το καλό σε αυτό είναι το πως διαχειρίζεται η ταινία εδώ το θέμα με τον πρωταγωνιστής της. Γι’ αυτό δεν θα σταθώ πολύ στο πρόβλημα μου αυτό στο σενάριο. Μπορεί να “περπατάμε τον ίδιο δρόμο” αλλά τουλάχιστον είναι πολύ ωραίος και έχει κάποια “μονοπάτια” που έχουν κάτι καινούργιο να δώσουν στο γιατί το “παιδάκι” Charles έγινε ο Professor X.
Ακόμα ένα σημείο που πετυχαίνει η ταινία είναι και το γεγονός ότι δεν έχουμε κάποιον “κακό-κακό”. Στην ουσία είναι ένας αγώνας δρόμου για να αποτραπούν κάποια γεγονότα και να μην γίνει το κακό μέλλον. Ακόμα ένα πράγμα που θα μπορούσε να το κάνει άσχημα αλλά για ακόμα μια φορά περνάει πολύ ωραία αυτό που πρέπει να περάσει.
Ναι, αν το δεις από μια μεριά ο villain μας είναι ο Bolivar Trask αλλά η βασική αποστολή του Wolvie στο παρελθόν δεν έχει να κάνει με το να σκοτώσει αυτόν ή κάτι τέτοιο. Δηλαδή η συνηθισμένη πλοκή “πάω πίσω, σκοτώνω αυτόν, αλλάζει το μέλλον”. Η βασική αποστολή έχει να κάνει με το να αποτρέψει το θάνατο του. Που μάλιστα αυτό φέρνει τους πρωταγωνιστές αντιμέτωπους με ένα μέλος της ομάδας τους. Οπότε, ίσως, είναι η πρώτη SuperHero ταινία που δεν έχουμε κάποιον villain 100%. Όλοι οι χαρακτήρες είναι λίγο-πολύ villains. Καθώς το σενάριο προχωράει και ο καθένας δείχνει τα “αληθινά του χρώματα” αλλά και την εξέλιξη/ωρίμανση του χαρακτήρα του μέσω των γεγονότων που βλέπουμε.
Spoiler Alert:
Τέλος έχουμε την αναπόφευκτη αλλαγή του μέλλοντος. Εντάξει, δεν νομίζω κανένας να πίστευε ότι δεν θα γίνει αυτό. Είναι πάλι κάτι που χειρίζεται καλά η ταινία. Εδώ βλέπουμε καθαρά ότι, και καλά, τα γεγονότα της πρώτης τριλογίας θα είχαν σαν επακόλουθο το μέλλον αυτό. Με την αλλαγή που έγινε από τον Wolvie αυτό το μέλλον πλέον δεν υπάρχει. Έτσι “δίνεται” η άδεια στην Fox να κάνει ότι θέλει με την νεαρή ομάδα των X-Men και συνάμα η δημιουργική ελευθερία στους δημιουργούς των επόμενων ταινιών. Δεν χρειάζεται να πάνε κάπου τα γεγονότα που βλέπουμε μιας και το μέλλον έχει αλλάξει. Έτσι μπορεί και να αλλάξει και ο κάθε χαρακτήρας που είδαμε σε αυτό με τις πρώτες ταινίες.
Εδώ έρχεται και κάθεται πολύ ωραία και μια αναφορά στην τελική μάχη/σκηνή της ταινίας που παίζει όμορφα με το μέλλον και το παρελθόν. Έτσι όπως λειτουργούν οι δυνάμεις της Kitty αυτά υπάρχουν και προχωράνε χρονικά συνάμα το ένα με το άλλο. Ακόμα και μετά από τόσο καιρό και θεάσεις της ταινίας ο δημιουργός με έκανε να έχω πάλι άγχος για το τι θα γίνει. Ξέρεις ότι θα νικήσουν οι καλοί. Ακόμα και αν βλέπεις την ταινία για πρώτη φορά. Το στήσιμο όμως με το μοντάζ, τη μουσική και τη δράση σε κάνει να ξεχνάς αυτή την πληροφορία. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου να λες, “βρε μπας και κερδίσουν τα Sentinels”. Να σημειώσω κιόλας κάπου εδώ ότι η Halle Berry ήταν έγκυος όταν την κάλεσαν για τα γυρίσματα της ταινίας. Αυτό το έχουν κρύψει πολύ καλά και οι δύο μεριές. Και η ηθοποιός αλλά και η παραγωγή.
End of Spoilers
Τεχνικά:
Τεχνικώς έχουμε να κάνουμε για ακόμα μια φορά με κάτι αρτιότατο. Ίσως έχουμε χάσει λίγο από τη μουσική. Οι προηγούμενες X-men ταινίες είχαν κάτι το πολύ ωραίο σε αυτόν τον τομέα. Εδώ έχουμε κάτι το βασικό και τίποτα παραπάνω, αλλά όλα τα άλλα στέκουν παραπάνω από μια χαρά. Για ακόμα μια φορά το μακιγιάζ “δίνει τα ρέστα του” σε χαρακτήρες όπως η Mystique και ο Beast αλλά και σε μια διαφορετική ματιά σε παλιούς γνώριμους όπως ο Toad ας πούμε.
Οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν. Όχι μόνο οι δύο “πρωταγωνιστές-πρωταγωνιστες” αλλά όλοι. Εκεί λίγο με στεναχωρεί που δεν είχαμε παραπάνω Magneto και από τις δύο χρονικές περιόδους. Και οι δύο ηθοποιοί (Fassbender και McKellen) είναι πολύ ωραίοι στον ρόλο αυτό. Από την άλλη καταλαβαίνω, το σενάριο ήθελε να κάνει “φόκους” (για ακόμα μια φορά) στην δημιουργία του Professor X και των X-Men και όχι τόσο στην Brotherhood of Mutants.
Easter Eggs:
Λίγο πριν το κλείσιμο θέλω να κάνω αναφορά σε διάφορα Easter eggs που είδα αλλά δεν είναι 100% για τα comics και τους X-Men. Ένα από αυτά είναι η εμφάνιση του Beast. Έτσι όπως έχουν φτιάξει το μακιγιάζ και τα προσθετικά του παραπέμπει πολύ σε παλιές ταινίες τρόμου του ‘70 (και όχι μόνο) και πιο πολύ ίσως στον Wolfman. Πιθανώς κάτι να ήθελε να πει ο σκηνοθέτης με την εμφάνιση του χαρακτήρα έτσι. Ακόμα έχουμε μια σκηνή που ο Eric του παρελθόντος (Fassbender) “αντιγράφει” τη σκηνή του Gandalf από το Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, μιλώντας με χοντρή φωνή και κάνοντας τα πάντα γύρω του να σκοτεινιάζουν, ρόλο που έχει παίξει ο άλλος Magneto του μέλλοντος (McKellen)!
Τέλος, σε αυτά που παρατήρησα εγώ, έχει να κάνει με το γεγονός ότι θέλει να περάσει και ένα μήνυμα ενάντιας στο Πόλεμο του Βιετνάμ, που τελειώνει κάπου εκεί γύρω χρονικά, με τον Charles. Τόσο με το γεγονός ότι και ο Charles έμεινε ανάπηρος από “φιλικά πυρά” και του έχει μείνει θέμα στο μυαλό αυτό, αλλά και με το ότι παίρνει κάποιου είδους φάρμακο/ναρκωτικό για να ηρεμήσει από αυτές τις σκέψεις και να μπορεί να περπατήσει πάλι.
Επίλογος:
Τελικώς έχουμε μια ταινία που τα κάνει όλα καλά. Έχει μικρά παραπατήματα αλλά στο θέμα να είναι sequel, prequel αλλά και αυτόνομη δημιουργία τα πάει πολύ καλά. Είναι μια αυτές τις ταινίες που θα πρέπει να τις έχουν “Ευαγγέλιο” οι παραγωγοί SuperHero ταινιών, ειδικά αυτοί που θέλουν να παίξουν με το χρόνο. Ξέρω ότι τα χρονικά παράδοξα είναι τρελά εδώ, αλλά στην λογική των comics ή ακόμα καλύτερα στη λογική που θέλει η ταινία να στήσει, όλα δουλεύουν με το “ταξίδι στο χρόνο”. Εκεί είναι που κάνει αυτό που πρέπει να κάνει η ταινία.
Όλα δουλεύουν μέσα στα πλαίσια της. Δεν έχει παραφωνίες σε αυτά που μας λέει, όπως άλλες και άλλες. Δεν μας συστήνει κάτι και μετά το αλλάζει γιατί δεν βολεύει την πλοκή. Δεν αλλάζει χαρακτήρες από την μια μέρα στην άλλη (ακόμα και το πισωγύρισμα του Charles έχει λόγο που γίνεται). Και τέλος όλα έρχονται και κολλάνε πανέμορφα. Γνώμη μου είναι ότι έχουμε να κάνουμε με την επιτομή στις X-men ταινίες της Fox, και είναι μια μεταφορά που τα Marvel Studios θα κουραστούν πολύ για να ξεπεράσουν, γιατί όσο σ**τά και να τα πήγαν στα επόμενα X-men πάντα θα έχουμε αυτή την ταινία να μας θυμίζει ότι όταν δουλεύεις πάνω στους χαρακτήρες σου και σέβεσαι το πρωτογενές υλικό που σου προσφέρουν αυτοί, από τα comics στην προκειμένη περίπτωση, μπορείς να κάνεις “παπάδες”. Στο repeat μια φορά το χρόνο η ταινία για να μην ξεχάσουμε, και με αυτό θα κλείσω!
