Για ακόμα μια φορά η εισαγωγή θα έχει ένα ρομαντικό και νοσταλγικό χαρακτήρα. Έχουμε να κάνουμε με άλλη μία ταινία που είχα πάει στο σινεμά να δω, σαν τότε. Έχω πολλές καλές αναμνήσεις από την ίδια την παραγωγή αλλά και από την παρέα που πήγα να την δω μαζί. Καταρχάς, από την εισαγωγή ακόμα, έχουμε την προσθήκη πολλών και διαφόρων χαρακτήρων από το σύμπαν των X-Men. Εγώ θα σταθώ λίγο στον Nightcrawler.
Πρώτον, είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας από την Marvel γενικότερα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Ίσως αυτή η ταινία να βοήθησε κάπως στην επιλογή μου αυτή. Δεύτερον, πηγαίνοντας λίγο πιο πέρα σε εμένα ως άνθρωπο να παραθέσω μια πληροφορία. Ίσως να έχετε παρατηρήσει πως γενικά ένα από τα νούμερα που βάζω στο ψευδώνυμο μου, όπου αυτό χρειάζεται γιατί το σκέτο “Vegeta Junior” χρησιμοποιείται ήδη από κάποιον άλλον, είναι το “108”.
Αυτό, λοιπόν, είναι παρμένο από την marketing καμπάνια αυτής της ταινίας! Ήταν ο αριθμός που είχαν δώσει στον Nightcrawler όπως αυτός ήταν στο database του Stryker (ο villain της ταινίας). Έτσι για ακόμα μια φορά θα μου είναι λίγο δύσκολο να είμαι 100% αντικειμενικός στο κείμενό μου αλλά θα προσπαθήσω. Και για ακόμα μια φορά θα ήθελα αν κάποιος βλέπει ότι ξεφεύγω να με “επαναφέρει πάλι στην τάξη” στα σχόλια!
Γενικώς, Γενικά:
Ας ξεκινήσουμε από τη βασική πλοκή, για ακόμα μία φορά, και να τα βάλουμε σε μια σειρά. Η ταινία παίζει ακόμα πιο πολύ με το φόβο των ανθρώπων για τους μεταλλαγμένους. Μας δίνει έναν villain που είναι άνθρωπος χωρίς δυνάμεις. Κάνει τους X-Men να πρέπει να συνεργαστούν με την Brotherhood of Mutants για να βγουν, τουλάχιστον, ζωντανοί από αυτή τη μάχη. Για ακόμα μια φορά έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ωραία δοσμένο σενάριο. Μία πλοκή που ενώ και πάλι παίζει ωραία έχοντας όλους τους χαρακτήρες που μας παρουσιάζει να κάνουν αυτά που κάνουν και στα comics, αυτή τη φορά ο Wolverine είναι πιο πολύ από όλους στο επίκεντρο. Ίσως θα μπορούσα να πω ο πρωταγωνιστής.
Εδώ βλέπουμε την επιθυμία του στούντιο να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερα λεφτά από τη δημοφιλότητα του χαρακτήρα αυτού. Εμένα αυτό με βρίσκει κάθετα αντίθετο. Πάντα, μα πάντα στα comics οι X-Men είναι ομάδα. Πάντα ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και βοηθιούνται για να πετύχουν τον εκάστοτε στόχο τους. Το δίνω όμως στην ταινία μόνο και μόνο γιατί ενώ ο Wolvie είναι ο μπροστάρης μας μέχρι και στο τέλος πολλοί άλλοι είναι οι χαρακτήρες που πάνε την πλοκή παρακάτω. Ακόμα και αν πάντα από πίσω υπάρχει ο αγαπημένος του κοινού Logan. Κάπου εδώ αρχίζει και φαίνεται το ότι το στούντιο προσπαθεί να “σπρώξει” τόσο τον Hugh Jackman όσο και την Halle Berry. Ίσως γιατί ήταν τα “καυτά ονόματα” του Hollywood τον καιρό εκείνο. Πιθανώς να τους είχαν κόψει και τον μεγαλύτερο μισθό για να παίξουν στην ταινία αυτή. Τέλος πάντων…
The Attack of Mutants:
Έτσι αρχίζουμε δυναμικά. Έχουμε μια σκηνή του Nightcrawler που κάνει επίθεση στον Λευκό Οίκο, σε μια προσπάθεια σκοτώσει τον Πρόεδρο της Αμερικής. Ή μήπως δεν είναι έτσι όπως φαίνονται τα πράγματα; Αν σου αρέσει έστω και λίγο ο “θρησκευόμενος διάβολος” της Marvel αυτή η σκηνή θα σε κάνει να τον αγαπήσεις όσο τίποτα. Ο σκηνοθέτης παίρνει το χρόνο του και σου παρουσιάζει τις δυνάμεις του χαρακτήρα σε ένα μοντάζ δράσης που η μουσική το πάει δέκα βήματα παραπάνω. OK, OK συγνώμη, είπαμε είναι μεγάλη η αγάπη μου για τον χαρακτήρα. Βέβαια και η σκηνή είναι πολύ καλή πέραν αυτού.
Έτσι καταλαβαίνεις το που το πάει η ταινία από την αρχή. Γενικά έχουμε να κάνουμε με μια δημιουργία που σίγουρα έχει πολύ καλύτερα CGI σε σχέση με την προκάτοχο της. Πολλές παραπάνω είναι και οι σκηνές δράσης. Χωρίς όμως να χάνει το χαρακτήρα που έκανε την πρώτη ταινία αγαπητή σε εμάς. Αναπόφευκτα, λοιπόν, ο “μικρός Vegeta”, τότε που την είδε, την αγάπησε όσο λίγες SuperHero ταινίες. Έμεινε στην καρδιά του σαν κάτι το μοναδικό (ακόμα και σήμερα).
X-Men + Brotherhood of Mutants = X2:
Το γεγονός ότι οι X-Men είναι, σχεδόν, διαλυμένοι σαν ομάδα από τα συμβάντα της ταινίας και η “αναγκαστική” συνεργασία με τους εχθρούς τους, Brotherhood of Mutants, δημιουργεί πολύ ωραίες αντιπαραθέσεις στους χαρακτήρες. Με ατάκες και όχι μόνο σε μία προσπάθεια να “τσιγκλίσουν” οι μεν τους δε. Εδώ κάπου μπαίνουν και τα λάθη με κάποιες πλοκές που ίσως να ήθελαν να πουν κάτι παρακάτω αλλά για κάποιο λόγο τις άφησαν σεναριακά. Όπως πχ το ότι η Mystique έφαγε ένα μικρό κόλλημα με τον Wolvie. Κάτι που μας δείχνουν σε μια σκηνή αλλά μετά αυτό ξεχνιέται σαν να μην έγινε ποτέ. Παρόλα αυτά η όλη αίσθηση που μας δίνει η ταινία είναι, για μένα, ακριβώς σαν της πρώτης. Με το ένα παραπάνω σαν να είναι μια καλή εξέλιξη αυτής.
Δηλαδή δεν χάνω το ωραίο συναίσθημα που έχω από την γνωριμία μου με τους X-Men του κινηματογράφου. Όλα όμως με πάνε ένα βήμα παραπάνω. Ακριβώς ότι πρέπει να κάνει κάθε sequel παντού, είτε μιλάμε για ταινίες, είτε για κάτι άλλο. Τέλος από αυτή την συνεργασία δεν λείπουν τα “πισώπλατα μαχαιρόματα” και οι κρυφές ατζέντες. Κάτι που φαίνεται πολύ καλή συνέχεια των χαρακτήρων από την πρώτη ταινία. Πολύ σωστά ούτε ο Magneto έχει ξεχάσει τον στόχο του. Την υπερίσχυση των μεταλλαγμένων. Ούτε οι X-Men έχουν ξεχάσει το δικό τους. Την αρμονική συμβίωση των δύο ειδών των ανθρώπων.
Marvel Girl, Cyclops and Wolverine:
Μεγάλο σεναριακό παραπάτημαστο ότι η οντότητα της Phoenix είναι μέσα στην Jean Grey. Είναι για μένα το μεγάλο λάθος που είχε ο σκηνοθέτης. Καθώς έχει βοηθήσει στο σενάριο και στις τρεις ταινίες. Και είναι κάτι που ακολούθησε στην τρίτη ταινία του franchise. Αυτό βέβαια είναι κάτι για το οποίο θα μιλήσουμε καλύτερα στην επόμενη ταινία αλλά αρχίζει να φαίνεται από εδώ. Δεν ξέρω από που τους ήρθε η ιδέα αυτή. Μας παρουσιάζουν ότι η Phoenix είναι μέσα στην Jean και απλά “κοιμάται”. Μια ιδέα που δεν συνάπτει καθόλου με την οντότητα τόσο στο κλασσικό σύμπαν των Marvel comics όσο και στο Ultimate σύμπαν. Ένα σύμπαν που ήταν αρκετά διάσημο στα ‘00s και έχουν παρθεί πολλές ιδέες για τις ταινίες από εκεί.
Κάτι άλλο που φαίνεται εσκεμμένα φτιαγμένο για να έρθει ο Logan στο προσκήνιο είναι και η χρήση του Cyclops στην ταινία. Αυτός είναι πολύ λίγο σε αυτή, σε σχέση με το χρόνο της. Στις δύο σκηνές δράσης που είναι μέσα δεν κάνει σχεδόν τίποτα. Αν και στη πρώτη προσπαθούν να μας δείξουν ότι έχει και μία “α” φυσική κατάσταση. Δεν εναποθέτει όλες του τις ελπίδες στη μάχη μόνο στις ακτίνες που πετάει από τα μάτια του. Αλλά ο αρχηγός των X-Men δεν παύει να είναι μόνο σε δύο σκηνές δράσης. Σε μια ταινία που έχει αρκετά πιο πολλές σκηνές δράσης από την πρώτη. Δεν είμαι 100% σίγουρος ότι κάτι τέτοιο έχει γίνει με τη σκέψη να φανεί ο Wolverine πιο πολύ… Εμένα όμως αυτή την εντύπωση μου δίνει.
Berserk Mode:
Και με τον Wolvie στο μυαλό πάμε στο άλλο κακό της ταινίας, το PG 13. Σε μια προσπάθεια να μπορούν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά να τη δουν στο σινεμά έχουν “κοπεί” (σε εισαγωγικά γιατί δεν γυρίστηκαν ποτέ) όλες οι σκηνές έντονης βίας και αίματος. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αν ο δημιουργός παίξει καλά με το σενάριο και αυτές οι σκηνές είναι αχρείαστες αλλά εδώ υπάρχει, χαρακτηριστικά, σκηνή που ο Logan σκοτώνει, και μπροστά στην κάμερα κάποιες φορές, αρκετούς στρατιώτες που την πέφτουν στη σχολή του Xavier και το όλο πράγμα με την απουσία αίματος και gore φαντάζει υπερβολικά ψεύτικο.
Για εμένα αν ήθελαν να κάνουν κάτι τέτοιο θα έπρεπε ή να μην φτιάξουν τη σκηνή καν, ή να κάνουν την ταινία πιο βίαιη. Δεν γίνεται να έχεις έναν από τους πιο βίαιους χαρακτήρες των comics να είναι σε “berserk-mode”, να σβάζει ότι βρει μπροστά του και να μην πετάγεται, κυριολεκτικά, σταγόνα αίματος στην οθόνη (μιλάω αποκλειστικά γι’ αυτή τη σκηνή γιατί παρακάτω έχουμε κάποιες σκηνές που περιέχουν αίμα μέσα, αν και λίγο).
A Classic Villain:
Πάμε στον villain της ταινίας μας. Αυτός είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς, ο κλασικός κακός που κάνει τα πάντα για το στόχο του και είναι “κακός” με όλη τη σημασία της λέξης. Δεν υπάρχουν περιθώρια για να τον “καταλάβεις” και να συμπάσχεις μαζί του, είναι απλά villain. Η ταινία, βέβαια, προσπαθεί, πετυχημένα κατά τη γνώμη μου, να του δώσει λόγο και αιτία που κάνει ότι κάνει, παρόλα αυτά δεν παύει να είναι ένας μονόπλευρος κακός που δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να τον “καταλάβει”, καθώς και ο στόχος αλλά και τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι ξεκάθαρα ανήθικα και ακραία.
Λίγα Τεχνικά και Επίλογος:
Μουσική, εφέ, μακιγιάζ, μοντάζ, ηθοποιοί, όλα είναι πολύ ωραία, χωρίς κάτι να “σπάει” την ταινία. Ακόμα, ακόμα και αν σκεφτείς ότι έχουμε ένα πολύ ωραίο και δυνατό τρίτο μέρος, και αποκορύφωμα, χωρίς να έχουμε κάποια επική μάχη στο τέλος, είναι κάτι που σε κάνει να εκτιμήσεις την ταινία και σου δίνει να καταλάβεις ότι μάλλον κάποια παραπατήματα δεν ήταν γιατί δεν έγινε δουλειά στην παραγωγή της ταινίας αλλά γιατί το στούντιο έβαλε το χεράκι του εκεί που δεν έπρεπε στην δουλειά του σκηνοθέτη.
Έχουμε, λοιπόν, μεγάλη προβολή των “μεγάλων ονομάτων” στη λεζάντα της ταινίας (κάποιες φορές αυτό “βγάζει μάτι”), άσχημη χρήση του Cyclops, άσχημη εξέλιξη της Jean, έναν μονόπλευρο κακό, ο Wolverine να σκοτώνει χωρίς να βλέπουμε αίμα, ε, γιατί είναι τόσο αγαπητή η ταινία αυτή τελικά στους fans; Για εμένα είναι το όλο σύνολο που την κάνει να είναι εκεί που είναι μέσα στο κεφάλι μου και την καρδιά μου. Οι παραπάνω χαρακτήρες, η ατμόσφαιρα, η ωραία μεταφορά των δυνάμεων του comic και τέλος το ότι είναι ένα από τα λίγα παραδείγματα που έχω δει όπου μιλάμε για ένα sequel που παίρνει τα καλά στοιχεία του πρώτου μέρους, τα κάνει καλύτερα και βάζει και άλλα.
Σίγουρα υπάρχουν άσχημα, σίγουρα κάποιοι χαρακτήρες έπρεπε να “λάμψουν” πιο πολύ, τέλος, σίγουρα θα μπορούσε ο κακός να είναι κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε εδώ αλλά σαν σύνολο για κάποιο λόγο δουλεύει και δουλεύει πολύ καλά. Δεν σε κάνει να αναπολείς το πρώτο με πίκρα στα χείλη (όπως άλλες και άλλες παραγωγές, ναι εσένα βλέπω Warner Bros), ίσα-ίσα που αν τα δεις το ένα μετά το άλλο είναι πολύ καλά δοσμένα και κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν σαν σειρά σε εξέλιξη χαρακτήρων κτλ. Κάτι που δυστυχώς δεν μπορείς να πεις για την επόμενη ταινία του franchise…
